top of page

YOU MAY NOW KISS THE BRIDE


De Standaard - Wouter Hillaert


Het mooiste leven leef je met twee, al valt dat niet altijd mee. In You may now kiss the bride schetsen vijf jonge makers de op- en neergang van het huwelijk. Ze brengen niet één stuk, maar gevonden dialogen uit vele stukken. Geen sinecure, zo’n medley. Heel snel wordt het zoiets als de was ophangen, stukje voor stukje aan dezelfde rode draad.


Evelien Bosmans, Joke Emmers, Daphne Wellens, Thomas Janssens en Matthias Meersman hebben een fijne oplossing gevonden: het meergangenmenu. Ze onthalen het publiek aan tafeltjes, zoals op een trouwfeest. Wellens kookt en serveert tussendoor, de anderen spelen. Het geeft een en al ongedwongenheid. Collectief tongzoenen gebeurt met eenzelfde gekkigheid als een automatisch orgeltje dat niet stil te krijgen valt, of een pan die ontploft. Het is een beeld van het huwelijk op zich: chaos met een knipoog, even klungelig als vertrouwd.

De echtelijke miserie begint wanneer die vertrouwdheid wel heel erg vertrouwd gaat worden. Dan verbleken de bloswangen en de grenzeloze overgave van bij de balkonscène van Romeo en Julia. Dan verflenst de passie van bij Het huwelijksaanzoek van Tsjechov.


Wat rest, is het versuikerde tandengeknars bij de dagelijkse thee. Alan Ayckbourn maakte er in countdown (1962) een hit van, door naast de verveelde dialoog van twee partners ook hun kwaadwillige gedachten te laten horen. Huwen is beginnen aftellen, totterdood. Is dat de boodschap van You may now kiss the bride?

Wat van deze onbevangen voorstelling vooral blijft hangen, is de relativiteit van elk intens moment, of het nu grote liefde of grote ruzie is. Steeds ontspant het weer, steeds volgt er weer een speelse grijns of een bulderlach. Misschien is dat wel het huwelijk: de wetenschap die je deelt dat noch het vuur van de liefde, noch het vuur van de ruzie heel lang branden kan. Leve het meergangenmenu!

0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Weg van India

LOST BOYS

bottom of page