Focus.be – Els van Steenberghe
In een zin = Een goedbedoelde voorstelling die een beetje verloren loopt in al haar (goede) bedoelingen maar waarin Emmers nog eens bevestigt een aanwinst voor ons acteursarsenaal te zijn.
Hoogtepunt = Het is nacht. Het kunstlicht-kampvuur ‘flakkert’ en Emmers kruipt uit haar tent. Met een opblaaspop.
‘Dankzij Eminem ben ik nu een actrice’, blokletterde de krant Het Belang van Limburg vorige week. En dus draagt de uit Neerpelt afkomstige Joke Emmers (die tijdens TAZ2012 furore maakte met haar monoloog Damiët) haar jongste voorstelling op aan de Amerikaanse rapper. Ze doet dat samen met regisseur Bas Teeken en met Ann Verhelst en Sofie Van Maele als sidekicks in dit rap-avontuur.
Al komt er van rappen weinig in huis. Maar als ze het doet, dan doet Emmers het beklijvend goed én laat ze haar publiek snakken naar meer. Dit is eigenlijk wat je te vaak doet tijdens deze voorstelling: snakken naar Emmers. In dit stuk tracht ze – zoals elk jong talent hoort te doen – de grenzen van haar taal te verleggen door niet veilig in een monologencoconnetje (of tekstcoconnetje) te kruipen maar resoluut voor een interactieve aanpak te kiezen waarin het publiek geknuffeld wordt en van drank en snoep voorzien wordt.
Gezeten op schragen als waren het paarden verwelkomen de dames je uitvoerig op een kampvuuravond voor mensen die soms van zichzelf denken dat ze echte losers zijn. Iedereen dus. Inclusief Eminem. Er ontrolt zich een bont allegaartje scènes die het midden houden tussen lauwe, melancholische gitaarrock, ietwat gekunstelde feestjeschaos, onnodig snel afgerammelde filosofische gedachten, puur (en vooral oorverdovend én hilarisch) pubersentiment en – gelukkig – kleine, gevatte toelichtingen van Emmers die even rakend als grappig zijn zodat we durven vermoeden dat er mogelijk een nieuwe cabaretière (eindelijk!) aan het ontpoppen is.
Public Service Announcement (naar een song uit de meest legendarische plaat – The Slim Shady LP – van Eminem) is een goedbedoelde voorstelling die een beetje verloren loopt in al haar (goede) bedoelingen (toeschouwers een riem onder het hart steken, scherpe maatschappijkritiek geven, een autobiografisch lijntje uitwerpen, de liefde bezingen (en liefdesverdriet wegzingen), grappig, ongedwongen én ontroerend willen zijn, … ) maar nogmaals bevestigt wat we al wisten: Joke Emmers is een speltalent om met een groot zoeklicht in de gaten te houden.
Theaterkrant.nl – Luuk Verpaalen
Vingertopjes in de blender
Is het eigenlijk nog leuk om jong te zijn in het tweede decennium van de 21e-eeuw? Afgaande op verschillende voorstellingen die tijdens het Jonge Harten Theaterfestival te zien zijn zou je zeggen van niet. Of althans: het is een behoorlijke worsteling.
Nieuwe Helden laat het publiek Grote Verhalen weggooien, Stephanie Louwrier vervormt haar gelaat in wilde grimassen om ‘Ik haat mannen’ te kunnen uitspugen en in Public Service Announcement van Joke Emmers wordt direct al in het begin gevraagd of ‘wij ook dat gevoel hebben dat we constant aan het evalueren zijn’.
De toon is wederom gezet: het moderne jonge leven is geen pretje.
Emmers en de haren proberen eerst nog even wat schijngeluk uit. Als we allemaal even de hand van onze buurman of -vrouw vasthouden en keihard brullen ‘We are a team!’, dan komt het misschien wel goed. Maar de barstjes in dit prille gelukzalige samenzijn worden al snel zichtbaar: gezellig meeklappen terwijl er I will kill you gezongen wordt, dat werkt niet echt bevorderlijk voor een uitgelaten sfeer. Zelfs niet als je er alsnog een publieksknuffel tegenaan gooit.
We zijn op een soort teambuildingweekend op de hei, lijkt het. De drie vrouwen verzorgen het programma met therapeutische sessies en een liedje en een dansje. Er is een kampvuurtje waarin we gezellig marshmallows mogen roosteren. Maar onze therapeutische begeleidsters staan zelf niet bepaald sterk in hun schoenen. Waar de een een pathetische fan van Eminem is, zingt de ander vooral droeve liedjes. Als de derde ten slotte haar vingertopjes in de blender kwijtraakt weet je genoeg: dit komt niet meer goed.
Tijdens de nacht melden zich inderdaad de demonen. De schijn wordt afgeworpen. Er wordt een opblaaspop met een enorme erectie tevoorschijn gehaald en de liederlijkheid steekt de kop op. De drie actrices laten ons achter in verwarring. Op zijn best kan je van Public Service Announcement zeggen dat het een bont mozaïek is vol scherven van het moderne ongenoegen, op zijn slechtst dat het een willekeurig, bijeengesprokkeld allegaartje is. Het citeren van Mario Merz (‘Kunst is om wat is te laten zijn’) aan het eind doet een beetje potsierlijk aan en doet neigen naar optie twee.
Maar ook een allegaartje kan aanstekelijk werken. En dat deed het.
Blog Jongeharten.nl – Chris Bakker
Chillen bij een kampvuur van TL-Licht
Drie vrouwen zitten rond een paar tl buizen dat een kampvuur moet voorstellen. Een van hen staat op en begint een liefdesliedje te zingen. De toon gaat van wanhoop over in een krachtige performance. De kracht om iets te willen doen en te zijn, in plaats van rustig te blijven zitten en af te wachten. De toon voor Public Service Announcement – the Gathering van Joke Emmers, Sofie van Maele en Ann Verhelst is gezet.
Eminem is prominent aanwezig tijdens de voorstelling dankzij zij portret op de achtergrond en de paar keer dat Joke wat van zijn raps doet. Maar gelukkig voor de niet-Eminem fans draait het niet alleen om hem. Zo is er een chick die met een tent als jurk aan het dansen is en stopt een ander haar hand in de blender. Met een bebloede hand gaan ze om het kampvuur zitten en smeren ook de andere dames zich in met het nepbloed. Samen met wat mensen uit het publiek gaan ze marshmallows roosteren boven het tl-licht. Ze praten over de mensen die ze zat zijn: “Mannen in Oosterijkse kledendracht die condooms proberen te verkopen. Defrienden!” Of ze dromen hardop over hun ideale man: “Ik ga een magere man zoeken en hem helemaal vetmesten. Dan kunnen we samen afvallen,” zegt Joke Emmers.
De sfeer tijdens de voorstelling is heel gemoedelijk. Drie dames die aan het kamperen zijn en wachten op het geluk. Ze zijn op zoek naar respect en zingeving en raken steeds meer gefrustreerd over de pop-up maatschappij. Bij de Notenkrakers na afloop blijkt dat iedereen dat (al dan niet gefrustreerde) zoeken heeft teruggezien in de voorstelling. “Ik wist van tevoren helemaal niet waar de voorstelling over zou gaan, maar ik heb me niet verveeld,” zei een hardcore Eminem fan tijdens het nagesprek. Hardop wordt er nagedacht over de thematiek uit de voorstelling: het zoeken naar geluk, maar er tegelijk op blijven wachten. Iedereen is het erover eens: Public Service Announcement kijkt lekker weg en is een bezoekje waard, ook voor niet Eminem fans.
Esmé van den Boom
De wereld gaat te snel, en ik ben bang dat ik iets mis
Het is eigenlijk al weer net iets te laat als ik op de fiets spring om op zondagavond door het donker naar het Grand Theatre te crossen. Losgerukt van deadlines en met verhit hoofd kom ik aan in de foyer, die niet in groter contrast had kunnen staan met mijn gemoed: iedereen kletst rustig over het weer, de voorstelling, wat ze eerder dit weekend hebben gezien. Een kleine tien minuten te laat (maar dat vindt niemand erg, zo ontspannen is de sfeer) mogen we dan naar binnen. Ik schrijf als eerste op “Acteurs niet bang voor publiek”. Ik streep het vrij snel daarna weer door. Niet omdat ze wel bang zijn, maar omdat ze juist continu het publiek uitnodigen, uitdagen met hen mee te doen en het podium op te komen.
In het begin ben ik daar wel wat huiverig voor, als ik de handen van de buurmensen vast moet pakken en een yell moet produceren samen met de juichende personages Love, Happiness en Family. “WE ARE A TEAM”, roepen we met zijn allen. Ongemakkelijk, als je nauwelijks iets weet van de mensen om je heen.
Van de drie dames en de situatie waarin ze zich bevinden weten we ook niet al te veel, maar gaandeweg wel steeds meer: De stellage van TL-buizen is een kampvuur met kuren, de tenten worden uit hun hoezen getrokken, er wordt gedanst en gezongen en af en toe wordt er een smoothie gemaakt. Is het een kamp voor een nieuwe actiegroep, een samenkomst of gathering voor spiritueel ingestelde typetjes? Ik ben bang voor slapstick en gemakkelijke ironie. Maar Joke Emmers weet haar middelen subtieler in te zetten. Langzaamaan ontdooi ik voor de drie verloren vrouwen, geen typetjes, zoals hun namen doen vermoeden, maar echte mensen, op wat een festivalterrein blijkt te zijn. Veel kom je niet over ze te weten (behalve dat Family, ironisch genoeg, enorme Eminem-fangirl is, dat is vrij duidelijk), maar verder: het algemene beeld blijft aan de oppervlakte maar is niet rooskleurig. Een gevoel van eenzaamheid bekruipt me bij vlagen, en ook een gevoel van herkenning. “Heeft u dat nou ook, dat gevoel dat de wereld continu verandert en dat u dingen mist? Heeft u dat ook?” Maar ondertussen gebeurt er weinig op het sombere festivalterrein. Toch wordt het stuk nergens zwaar. Het is een kabbelende voorstelling, die niet veel energie vraagt om naar te kijken, maar je toch bij het verhaal betrekt. Ik ben geen kenner van theater, ik ben literatuurstudent, maar ik kan het toch niet laten hier en daar een literaire analyse te doen:
Door het afkappen van de spanningsbogen, door steeds weer in de kop te drukken wat een ontwikkeling dreigt te worden, drukt de verhaallijn (of juist de afwezigheid daarvan) zo duidelijk de thematiek uit, dat het voelbaar wordt voor het publiek. We staan immers ook maar stil in de wereld die op een tempo verandert dat niet bij te benen is, en we zoeken allemaal naar iets om ons aan vast te houden. Voor sommigen is dat Eminem. Maar deze voorstelling gaat niet over Eminem, hoewel er ook voor zijn fans genoeg verwijzingen te vinden zijn. Met veel humor weten Joke Emmers, Sofie van Maele en Ann Verhelst hun anti-epos over te brengen. Verwacht postmoderne wendingen, verwacht subtiliteit, verwacht fantastische life-muziek – of eigenlijk…Misschien is het beter om, als PSA-the gathering terugkeert naar Nederland (alsjeblieft, meneren en mevrouwen programmeurs, ik wil mijn moeder ook nog meenemen), gewoon als onbeschreven blaadje te gaan kijken. Dit was een aanstekelijk spektakel, en ik ben benieuwd naar meer.