LOST BOYS

Filip Tielens - De standaard

Zonder dat de namen J.M. Barrie of Peter Pan genoemd worden, gaan Eveliens Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens en Matthias Meersman aan de haal met de biografie van de Schotse schrijver en diens bekendste personage.

De kinderloze Barrie ontmoet in Kensington Gardens mevrouw Davies en haar kroost. Hij speelt er spelletjes met de kinderen en vertelt hen verhalen. Barrie raakt bevriend met de familie. Wanneer hun ouders overlijden, ontfermt hij zich over deze lost boys. Net als Peter Pan en Wendy in zijn verhalen, dus. Hier worden de lost boys gespeeld door Turnhoutse tieners, vaak met migratie- of vluchtachtergrond, die al heel wat blutsen opliepen, maar toch een betere toekomst blijven verbeelden. Want zoals Janssens kirt 'Only imagination can lift your feet up and make you wanna fly!'

De vier acteurs schaken deze lost boys en vliegen met hen naar hun idyllische Neverland. Daar spelen ze oorlogje met een brandblusapparaat, bootsen dieren na met schaduwspel en steken ravijnen over op een stuk touw.

Maar wanneer hun adoptieouders hen te sterk betuttelen en zelfs kleineren, komen de lost boys in opstand. 'Al die fucking volwassenen moeten ons met rust laten!' Aan het eind emanciperen ze zich en vliegen ze samen weg. De vier volwassenen blijven eenzaam achter.

Lost boys is een knap voorbeeld van hoe artistieke en sociale werking elkaar kunnen versterken. Met een mooie moraal: wordt niet bitter. Blijf jong. Maar laat niet met je sollen.

Magali Degrande - Het Nieuwsblad

Voor wie niet weet wat een kus is.

“Niet gaan liggen, want dan word je ouder wakker!” De regels van Neverland lijken in de voorstelling Lost boys verdacht veel op die van een totalitair regime. Want het mag duidelijk zijn: een wereld zonder volwassenen heeft ook zijn keerzijde.

Al sinds J.M.Barrie in 1902 over Peter Pan schreef, spreekt zijn fantasiewereld tot de verbeelding: nergens volwassenen die zeggen wat moet en geen dreigende volwassenheid. Zonder de held of schrijver van het verhaal bij naam te noemen laat het Turnhoutse theatergezelschap Het Gevolg een handvol kinderen onder het toeziend oog van professionele acteurs als Joke Emmers en Evelien Bosmans ook afscheid nemen van het leven dat ze kennen. Veel van de kinderen hebben een migratieachtergrond. Ze nemen geen afscheid van een Londense slaapkamer, en al zeker niet van de banaliteiten van een tienerleven. Wel van de geuren en kleuren van hun land. Geen kinderen zonder ouders als Lost boys maar eigentijdse vluchtelingen of kinderen van. Een interessante interpretatie. De kinderen die geheel volgens Pans traditie nog niet weten wat een kus is, treden in dit stuk Neverland binnen door een schaduwspel op de muur te brengen. Een arm als slurf en een stuk trui als oor en kijk: daar is een olifant. Veel heb je niet nodig om fantasie tot leven te laten komen, je moet er gewoon in geloven. De schaduwen op de muur vertonen opvallende gelijkenissen met die in de schaduwact van Theatergroep Attraction. Hun auditie in Britain’s got talent werd meer dan 35 miljoen keer bekeken op YouTube. Alsof de boodschap van ‘er vooral in te geloven’ op die manier naar onze huidige wereld wordt getransformeerd: als je echt iets wil doen, en erin gelooft, staat het binnen de kortste keren op You Tube en is de wereld getuige van jouw talenten. De dimmers die licht op de witte muur werpen, worden niet door een technicus bediend maar door de kinderen zelf. Het is het detail van die zelfredzaamheid dat zo frappant is. Weg met de volwassenen! Wij doen het wel alleen!

Zoektocht naar moeder

Maar dat een wereld zonder volwassenen ook een keerzijde heeft, mag duidelijk zijn. De zoektocht naar een moederfiguur gebeurt even arbitrair als moeilijk. Hoewel er echte volwassenen op het podium staan (de professionele acteurs) hoeven zij niet noodzakelijk die rol op zich te nemen, toch? Evelien Bosmans wordt niet als moeder gekozen maar neemt wél het voortouw: ze lijkt in haar blauwe overall verdacht veel op een dictator. Aanvankelijk wijst ze de kinderen nog met zachte hand op hun fouten tegen het Nederlands, maar verderop in de voorstelling toont ze al een pak minder begrip. Na een intense scène zijn de kinderen moe. Het gemeenschapsbed wordt klaargemaakt, maar liggen om te slapen: dat kan niet. Als je liggend slaapt, word je toch alleen maar ouder wakker. Onmogelijk verlangen. Fantasie? Ja, met hernieuwde doopnamen als ‘Spiertje’, ‘Bijtje’ en ‘Bloempje’ en het steeds terugkerende schaduwspel, is die er in overvloed, maar vrijheid? Doen waar je echt zin in hebt? Dat blijkt een onmogelijk verlangen. Als een kind zich luidop afvraagt waarom de anderen iets doen, moet ze “een wandelingetje gaan maken”. “We zitten met een waarom”, klinkt in deze Lost boys even dramatisch als “we zitten met een orkaan”. Het is soms slikken. Die hardheid van een schijnbaar ideale en complexloze wereld. Knap gedaan van Het Gevolg, zowel qua insteek als qua verrassende samenwerking. Joke Emmers staat naast Bosmans alweer haar mannetje. Alleen jammer dat de beperkte speelervaring van de kinderen haar energie soms wat lijkt te temperen.

De biechtstoel

https://www.youtube.com/watch?v=8UT1KGSmzX0