DAMIËT

Herien Wensink – NRC Handelsblad

Kolder van twee vrouwen op festival de parade – Twee ‘one woman-shows’ springen in het oog op de Parade in Amsterdam: Amazing Grace van Stephanie Louwrier (**) en Damiët (****) van Joke Emmers, winnaar van de ITS Parade Parel, de prijs die een pas afgestudeerde maker de kans geeft op te treden op de Parade. Louwrier was in 2010 voor dezelfde prijs genomineerd.

In Amazing Grace speelt Louwrier (25) een wannebe sterretje bij wie de prille roem reeds naar het hoofd is gestegen. Dat verhaallijntje vormt het excuus voor allerlei flauwiteiten, gevat in melige jarentachtigsfeer. Louwrier trekt onder veel vertoon van drama een pleister van haar vinger, verzwelgt woest een bak wasabinootjes, poseert nepsexy in haar eightiesglitterpak, danst, rent, springt en shockeert de zaal (met stinksokken). Ze heeft onmiskenbaar lef en een ongeëvenaard energiepeil, maar Louwrier past dat alles nogal ongericht toe. Wat is haar verhaal, het doel, de pointe? Als het puur parodie is, is niet duidelijk waarop. Veel van de grappen slaan dood, en een interessante dramatische wending over haar vader wordt niet doorgezet. Jammer, want met alleen gek doen heb je nog geen voorstelling.

Meer humor en raffinement toont Joke Emmers in Damiët. Emmers (22) neemt de geliefde van Esmoreit uit de Abele Spelen als uitgangspunt voor een eigentijdse vertelling over de behoeften en neuroses van een verliefde vrouw. Ook Damiët is opgebouwd uit los geschakeerde korte scènes. En ook Emmers doet mal op het podium: zij heeft haar ronde lijf gehuld in enkel een te krap rokje en bh, waarin ze gekke dansjes doet. Ze dompelt haar hele gezicht in de slagroomtaart. Daarna tongzoent ze een babypop, die ze, nat van slagroom en speeksel, het publiek rond laat gaan. Maar de kolder in Damiët heeft een stevig fundament. Terloops ontspint zich het verhaal van een getroebleerde vrouw, die voor haar zelfbeeld geheel afhankelijk is van de liefde. Emmers is beurtelings hilarisch en hartverscheurend, haar schaamteloosheid even innemend als gênant. De voorstelling maakt af en toe een versnipperde indruk, maar alle puzzelstukjes samen vormen een overtuigend portret van een deerniswekkende, herkenbare vrouw.

Tuur Devens – De theaterkrant.nl

De pas afgestudeerde Joke Emmers (Drama Conservatorium Antwerpen) verraste met haar persoonlijk werk dat vertrok van de figuur van Damiët uit het abele spel Esmoreit. In dat middeleeuws stuk komt alles goed, wordt de slechte Robrecht gestraft en kan Esmoreit met zijn zogenaamde zus en moeder Damiët trouwen (nadat ze zich natuurlijk bekeerd heeft tot de katholieke kerk). Maar stel dat het niet zo vlot en goed afloopt. Wat zouden de klachten van Damiët zijn? Joke Emmers bedt dat verhaaltje in in een persoonlijk verhaal rond het al dan niet beantwoorden aan het schoonheidsideaal dat onze maatschappij vrouwen oplegt. Daarnaast is ze ook nog gids in een middeleeuws kasteel. Alle verhaallijnen lopen mooi in elkaar over en zorgen voor een diepere gelaagdheid in haar werk. Ze trekt in haar spel alle registers open en balanceert schitterend op de snede tussen het tragische en het komische. Zij wist mij tussen al de grappen en hilarische toestanden raak te ontroeren.

Els van Steenberghe – Knack

Joke Emmers (Drama, Conservatorium Antwerpen, 2012) beschikt eveneens over een royale portie speltalent. Haar solo Damiët, deels geïnspireerd op het middeleeuwse toneelstuk Esmoreit,is een typische zelfanalyse van een vrouw (Damiët) die – verrassing! – met liefdesverdriet om haar Esmoreit worstelt. Geen ontzettend origineel maar grappig, rakend en met veel kleur en variatie uitgewerkt verhaal. Het meest markante is de kracht waarmee Emmers de betonnen zolder van de oude hoeve bespeelt. Ze stijgt op als een straaljager en de kunstjes die ze uithaalt – van huilen naar lachen over woede en terug – dwingen bewondering af. Een acteerbelofte grand cru!

Hannes Dereere – Tazette

Actrice Joke Emmers sluit deze namiddag af met haar solovoorstelling Damiët. Over een personage dat verdriet heeft. Liefdesverdriet waarvoor ze zich steeds weer verontschuldigt: “Sorry, echt. Sorry.” Haar verdriet behoeft echter geen excuses. Er is nood aan ‘crisismanagement’ en wat doet daarvoor beter dienst dan een stevige portie melodramatische filmmuziek, champagne en fruittaart zonder fruit? Huilen is een positieve en louterende ervaring maar het mag de volle vijftig minuten niet in beslag nemen, laat Emmers optekenen. Daar heeft ze gelijk in. Emmers toont – slingerend tussen Middelnederlands en gewone spreektaal – haar talent als speelster. Nagenoeg elke vormelijke keuze die in Damiët wordt gemaakt draagt een paradox in zich. Het belicht zowel de tragische als de komische kant van verdriet. Het weinig verhullende kostuum van Emmers bijvoorbeeld, zoals steeds zonder schroom, is kwetsbaar maar stoer. Soms maakt ze haar lichaam zo lelijk mogelijk, dan neemt ze weer verleidelijke poses aan. Haar personage balanceert tussen licht en donker, grappig en schizofreen. Het is een spel van uitersten.

Juryrapport Theater aan zee

Joke Emmers belichaamt in het hilarische Damiët een ronduit verslavende symbiose: die van de vrouw die tegelijk tijger en vogeltje is. Ontroerend, komisch, trefzeker en kwetsbaar tegelijk. Misschien teveel tegelijk en ook hier nog te weinig duidelijke keuzes gemaakt. Maar desalniettemin nu al een performer van de bovenste plank, met een ongelofelijk talent voor het hier en nu, eentje die we erg graag nog terug zien komen.

Theaterjournaal – Emilia Nova

De eerste, ‘Damiët’, is van Joke Emmers, afstuderend aan de acteursopleiding van het Conservatorium in Antwerpen. Bij binnenkomst van het publiek is ze handig bezig haar beha te verwisselen, een gewone beige wordt vervangen door een zwart gebloemde. De hele voorstelling loopt ze in rok en beha en op hoge hakken. Later, als blijkt dat de bandjes steeds afzakken, plakt ze ze vast met tape. Emmers is van aanvang af bijzonder prettig om naar te kijken. Ze heeft een aangename ontspanning en is prettig gestoord. Ze lijkt een Vlaamse versie van Bridget Jones, alleen veel leuker. Het uitgangspunt van haar solo is de tekst van ‘Esmoreit’. Daar citeert ze af en toe uit, maar ze is ons vooral over zichzelf aan het vertellen. Ze lacht en huilt veel, bespot zichzelf, imiteert op geestige wijze een zeeleeuw, geeft ons een tour in een kasteel, vertelt hoe alleen en lelijk ze is, gooit zichzelf een slagroomtaart in het gezicht, vraagt of iemand uit het publiek haar wil kussen (niemand), kortom, ze is een brok onvoorspelbare aanwezigheid. Oh ja, ze kan ook geweldig (en op extreme wijze) dansen en zingen.

Jury rapport – It’s festival

De winnaar van dit jaar kenmerkt zich door het oorspronkelijke karakter van de performance. Met een geheel eigen humor weet het ons te verleiden. Het ongegeneerde spat van het toneel en het getuigt van groot talent dat de uitvoering hier nergens vervalt in ijdelheid en koketterie. We kregen zowel een sterke als een kwetsbare kant te zien waarbij de performer het sterkst werd in haar kwetsbaarheid. Het getuigd bovendien van makerskwaliteit dat ze een historische tekst weet te vertalen tot een actuele en persoonlijke uitvoering. Gaandeweg de voorstelling werd de jury verliefd. Geen van ons stond op om in te gaan op haar steeds terugkerende uitnodiging tot zoenen. De jury wil dat bij deze goedmaken en kiest als winnaar van de ITS Parade Parel de voorstelling Damiët van Joke Emmers.

www.doemijmaarantwerpen.be– Neal Leemput

Damiët, een theatervoorstelling van de onnavolgbare Joke Emmers. Je bent op 6 of 7 april in de stad en je hebt al plannen om 20u? Cancellen! Want dan speelt Joke Emmers haar solovoorstelling, Damiët en dat moet u gezien hebben.

Joke Emmers zit in haar masterjaar Acteren op het conservatorium van Antwerpen, de school die ooit gerund werd door de grote Dora Van Der Groen. Joke is de laatste studente die van grootmeesteres Van der Groen les kreeg en dat zal u geweten hebben als u naar haar gaat kijken.

Joke is zo bezeten door het theaterbeest (nee, niet Dora!) dat ze zomaar, voor de sport en waarom ook niet een solovoorstelling in mekaar heeft gebokst. Damiët is het resultaat: een hedendaagse bewerking van het abele spel Esmoreit: over een jonge vrouw en haar relatie met de liefde (of het ontbreken van die relatie(s)).

Wanneer de voorstelling begint, heb je het meteen begrepen: Joke is een bruisbal, die, wanneer je ‘m in het water legt, zo razendsnel begint te bruisen dat ie bijna ontploft. Spots aan en bruisen maar. Joke speelt met energie, spelplezier en een snelheid die bijna onmenselijk lijkt. Van dodelijk hard lachen, tot gigagrote verbazing en een tikkeltje ontroering.

Damiët is puur plezier en entertainment. Theater zoals er meer zou moeten zijn. En bovendien: helemaal gratis. Profiteer daar maar van. Want het werk van een topper van Joke’s kaliber kost je binnen enkele jaren stukken van mensen!